Natuurlijk is McCartney III niet het derde soloalbum van Paul McCartney – het is zijn achttiende. De overeenkomst met de twee voorgangers ligt niet zozeer in de stijl, maar in het feit dat het weer een reactie is op een ingrijpende gebeurtenis. McCartney volgde op de plotselinge en bittere breuk van The Beatles, McCartney II werd uitgebracht toen er na tien jaar een einde kwam aan zijn band Wings, en de editie 2020 – grotendeels door hemzelf opgenomen in zijn studio bij zijn huis in het Engelse Sussex – was uiteraard een resultaat van het dagelijks leven dat opeens tot stilstand kwam. “Het was heel fijn om muziek te kunnen spelen, en muziek te bedenken, en om je gedachten en angsten en je hoop en je liefde in de muziek te verwerken,” vertelt McCartney aan Apple Music. “Dus het heeft me min of meer gered, moet ik zeggen, gedurende de ongeveer drie à vier maanden die het duurde om het te maken.”
Geflankeerd door akoestische nummers over vogels – waarin de man expert is – voelt veel van het album passend huisgemaakt aan, onopgesmukt en direct, met een zekere trots op het gebrek aan poespas terwijl het steeds een andere stijl aanneemt. 'Slidin' is net zo zwaar en sludgy als 'Find My Way' speels, en 'The Kiss of Venus' kwetsbaar is. En hij omarmt zijn grandioze verleden, waarmee III nog eens extra gewicht krijgt. 'Lavatory Lil' zou sonisch en spiritueel gezien een zusje kunnen zijn van 'Polythene Pam', terwijl 'Seize the Day' het geluid van zijn band vóór Wings oproept op een manier die McCartney zelf aanvankelijk van zijn stuk bracht. “Ik schreef dat nummer op de piano," zegt hij. “Ik dacht: 'Ja, dit klinkt goed', maar dan vraag je je af: 'Is dit te Beatle-achtig? Moet ik stoppen en hier iets radicaals gaan doen?' Het refrein, de dalende baslijn: het is erg Beatle-achtig, maar weet je wat? Als je die vraag van 'Moet ik dit nou wel doen?’ eenmaal hebt gesteld, dan is het antwoord: ja. Omarm het allemaal, en geniet ervan.”