Rapper BLANCO (Riccardo Fabbriconi, 2003) heeft een zeer duidelijke artistieke visie: de Italiaan (uit Brescia) wil in zijn muziek de twee tegengestelde kanten van zijn persoonlijkheid tot uitdrukking brengen. Aan de ene kant is er de gekke, chaotische en impulsieve BLANCO die om aandacht schreeuwt en helemaal in het heden leeft. Anderzijds is er de reflectieve BLANCO die moeite heeft met hoe snel het leven gaat en die graag de tijd neemt om zijn gevoelens te analyseren. Dat leidt tot tracks die soms tegelijk agressief en teder zijn: harde beats met filosofische teksten, of juist mellow akoestische klanken – van zijn vaste producer Michelangelo – met botte poëzie. Soms slingert en sneert hij de woorden eruit als een punker, en soms klinkt hij juist bedaard als een balladzanger. Met al die wisselingen is de reactie op zijn tracks in elk geval zelden blanco.