Be Man Che

گفتی: «تلخه خدافظیمون» و چقد خوبه حالت نسبت به قبلا

ولی من نمی‌ذارم سرمو راحت روی بالش حتی یه شبم

می‌پیچم به خودم تو اتاق ولی از تو خواهش نمی‌ره توی کتم

دارم یاد می‌گیرم دیگه راحت بگم: «کس‌خوارش» حتی به داروی واجب قلبم

دارم کم کم می‌زنم قید همه چیو

می‌خوام از این شهر برم، کردمم فکر همه چیشو

‫به من چه اصاً دیگه «هم‌خواب کی می‌شی؟»

«رژ قرمزت می‌شه جا من رو لب کی مهر؟»

‫به من چه «می‌زنی شب سلامتی با کی؟»

«ردیفی یا یه گوشه خونه تکی پاتیل؟»

‫مهم نی واسم اصاً «یادته منو یا نه؟»

زنده‌ای اما واسه من ده متر زیر خاکی

گفتی: «تلخه خدافظیمون» و چقد خوبه حالت نسبت به قبلا

ولی من نمی‌ذارم سرمو راحت روی بالش حتی یه شبم

قبولش کردم

دیگه مالِ من نیستی تمومت کردم

توو مغزم یه گلوله

حرومت کردم

مشکیتو پوشیدم و اَ خونه رفتم

دیگه نمیگم

بیشتر از همیشه میخوامت

دیگه نمیرم

پاتوق که شاید اون بیادش

دیگه بارونا رو

میرم تنهایی پیاده

توو فکرتم

حتی خواستم بیام راهم نده

تا عطرِ تو

این دور و براست جام بده

ما قصمون رفت بگا تهش

گفتی: «تلخه خدافظیمون» و چقد خوبه حالت نسبت به قبلا

ولی من نمی‌ذارم سرمو راحت روی بالش حتی یه شبم